Walking on a Flashlight Beam - recenzja

  Istnieje wiele rodzajów muzyki. Istnieje wiele kategorii, wiele podziałów, wiele sposobów przyporządkowania danego artysty do danego gatunku. W dzisiejszym świecie, wszystko musi być uporządkowane, pasujące, niewybijające się ponad przeciętność. A jeżeli już jakiś artysta ma zwracać większą uwagę społeczeństwa, to nie dzięki swoim dokonaniom artystycznym i twórczości, lecz dzięki krzykliwym hasłom rozgłaszanym pełnym wyższości tonem. Na szczęście są artyści, którzy nie szukają poklasku, nie szukają uznania, nie szukają powszechnych braw i nagród, ale śmiało kroczą swoją drogą i nie boją się eksplorować i eksperymentować. 

   Jednym z takich artystów jest Mariusz Duda. Muzyk niezwykle wszechstronny, znakomity basista, a z kompozytorskiego punktu widzenia, wizjoner. Nie chcę, żeby zabrzmiało to jak laurka bądź panegiryk, jednakże spoglądając na jego ostatnie dokonania z obiektywnego punktu widzenia, nie sposób nie docenić jego klasy. Poza przewodzeniem zespołowi Riverside, grającemu rock progresywny, Mariusz Duda posiada równocześnie drugi projekt, noszący tytuł Lunatic Soul. Wszystko to, co nie mieści się w, i tak niezwykle szerokich, ramach twórczości Riverside, znajduje swoje miejsce w muzyce Lunatic Soul. Jest to muzyka bez granic, bez żadnych barier, bez ograniczeń. Jest to muzyka dla dusz, które czują się nie do końca zrozumiane, nie do końca doceniane, nie do końca pasujące.

   Co możemy odnaleźć w najnowszej płycie Lunatic Soul, zatytułowanej "Walking on a Flashlight Beam"? Przede wszystkim, bogactwo muzyczne. Sporą przypadłością w dzisiejszych czasach jest budowanie kompozycji muzycznych na trzech akordach, dołączaniu do tego śpiewu i nazywanie tego prawdziwym dziełem. Tu nie mamy do czynienia z piosenkami; tu mamy do czynienia z kompozycjami muzycznymi. Na tej płycie możemy odnaleźć wiele różnorodnych motywów muzycznych; autor płyty sięga ku różnym gatunkom, czerpie z nich obficie, a zarazem łączy to wszystko ze sporym kunsztem, dodając także sporo od siebie.

  Ponadto na uwagę zasługuje warstwa tekstowa tej płyty. Sam Mariusz Duda przyznawał w wywiadach, że głównymi inspiracjami przy nagrywaniu były dla niego twórczość Zdzisława Beksińskiego oraz zjawisko występujące w Japonii pod nazwą hikikomori. W tekstach poszczególnych utworów możemy odnaleźć opisane, z niezwykłą wyrazistością i poetyckością, emocje związane ze strachem, samotnością, poczuciem opuszczenia, przerażeniem, zrezygnowaniem, rozpaczą czy zobojętnieniem. 

"silence/how long am i here?/no sorrow/maybe just one tear/frozen/somewhere in my heart/I close my eyes/please don't wake me up"

"Embraced by the storm of clouds/My lucid nightmare is back again/For swathes of the rising tide/I run away from the flood of vile fields/I reached out my hands to you/But I drown in the murk with my silent scream/Suddenly!/Suddenly!"

  Myślę, że trudno nawet przyporządkować tą płytę do jakiegokolwiek gatunku muzycznego. Zgrabnie przenikają się na niej elementy rocka progresywnego, ambientu i elektroniki. W połączeniu z niezwykłym talentem muzycznym Mariusza Dudy, który zagrał sam na wszystkich instrumentach poza perkusją, przyniosło to niezwykły efekt. "Walking on a Flashlight Beam" to znakomita płyta. Płyta, która nie ma w sobie zbyt wielu akcentów optymistycznych, natomiast perfekcyjnie pasuje do szarego, lekko depresyjnego, krajobrazu jesienno-zimowego. Jest to dzieło dojrzałe, różnorodne, bardzo szczere i wyraziste, a zarazem wysublimowane i głębokie.

 

  Każdemu, kto nie boi się odkrywać nowych szlaków, kto jest wrażliwy na muzyczną głębię, kto ceni muzykę wyrazistą, różnorodną i przełamującą schematy, szczerze polecam tą płytę. Nie jest to muzyka, do której można tańczyć. Nie jest to muzyka, przy której wszystkie twoje smutki odpłyną w siną dal. Wręcz przeciwnie: jest to muzyka, przy której możesz poczuć przypływ bliżej nieokreślonego lęku. 

  Szum morza, przenikliwy chłód, rozczarowanie, płynący z wnętrza niepokój, orientalne akcenty, świadomość porażki, klęska marzeń, wyzwolenie.

  Arcydzieło.

  Moja ocena: 10/10.

* * *
Mój profil na Facebooku

Inne recenzje, które mogą Ci przypaść do gustu:
"Wybacz mi, Leonardzie"... - recenzja
Baśń dla dorosłych [recenzja]
"Źródło" - recenzja